Hoe ga jij om met pijn?

Ik ben geen held als het gaat om fysieke pijn. Eerlijk gezegd, is mijn eerste reactie vaak boosheid, omdat mijn lijf niet doet wat ik wil. Hoe ga jij om met jouw pijn?

Kinderpijn

Als ik terug ga naar mijn kindertijd zijn er maar weinig herinneringen aan pijn. Ik weet van het gat in mijn hoofd, mijn vinger tussen de deur of een kinderziekte. Maar ik kan niet terug halen hoe ik daar op reageerde als kind. Misschien omdat je als kind gewoon pijn hebt, punt. Je zet het op een huilen of schreeuwen, maar je pijn analyseren doe je niet. Dat heb je en daar deal je mee. Als je ouder wordt, verdwijnen de kinderlijke reacties meestal. Ook wanneer het pijn betreft.

Bewustzijn

Het is fijn, dat volwassen bewustzijn van ons, maar soms doet het meer kwaad dan goed. Jarenlang heb ik migraine gehad: drie dagen lag ik op bed in een verduisterde kamer. Die pijn in mijn hoofd was haast onverdraaglijk. Daarbij steeds overgeven, totdat er zelfs geen gal meer uit te spugen was. Ik hoef maar even met mijn gedachten terug te gaan naar die tijd en ik weet weer precies hoe de migraine aanvoelde. Vooral de machteloosheid vond ik erg, het gevoel dat het nooit op zou houden en dat ik er niets aan kon doen. De eerste jaren slikte ik geen medicijnen, want ik zat in een periode dat ik vond dat mijn lijf het op een natuurlijke manier zelf moest oplossen. Geen chemische rotzooi in mijn lichaam, dan maar lijden. Daar ben ik op terug gekomen, want drie dagen per maand je jonge kinderen niet kunnen verdragen, vond ik ook geen optie.

Afleiding

Deze spirituele gedachte heeft ook een tijdlang voor mij gewerkt: ik heb pijn, maar ik ben niet de pijn. Ik focuste me op mijn energielichaam en het universum. Daar was tenslotte geen fysieke pijn te voelen. Natuurlijk hielp dat wel enigszins de pijn te verzachten, omdat ik mijn pijn minder centraal ging stellen. Kinderen worden ook afgeleid met troostende woorden, een knuffel of een snoepje. Eigenlijk komt dat op hetzelfde neer. Wat ik deed, en nog steeds bij vlagen doe, is de pijn onderzoeken. Waar komt het vandaan, waarom is deze pijn nuttig voor mij, wat wil het mij vertellen. Dat kan handig zijn, maar niet alle pijn is te verklaren helaas.

Opvoeding

Iedereen heeft als kind in het gezin geleerd om te gaan met pijn. Niet zeuren, maar doorgaan. Of kusje erop en klaar. Soms ook door volop aandacht te krijgen met knuffels en woorden. Voor een deel bepaalt deze “pijn-“opvoeding hoe jij er als volwassene later mee om zal gaan. Zelf was ik als moeder het meest van een knuffel, troostrijke woorden en afleiding. Ik weet nog dat mijn dochter een enorm ei op haar voorhoofd had nadat ze met fietsje en al van een trapje was gevallen. Na het troosten ging ik, om haar af te leiden, foto’s van haar enorme bult maken. Dat toverde een glimlachje op haar gebutste gezicht en zo kon ze de pijn een beetje vergeten. Of dat de goede manier was, weet ik niet. Nog steeds weet ik niet wat de beste manier is om met pijn om te gaan.

Vrede

Toen ik op mijn veertigste een tekort had aan bloedplaatjes, werd ik meer dood dan levend naar het ziekenhuis gebracht. Ik had enorm veel pijn en kon het niet meer verdragen. Dacht ik. Toen kwam ik in een raar soort gewaarwording terecht. Het maakte me niet meer uit, ik gaf me over aan de pijn en voelde vrede. Vrede met alles, met de pijn, met mijn eventuele dood, met wat er ook maar gebeurde of zou gaan gebeuren. Geen licht in een tunnel, maar wel een immense vrede waarvan ik niet wist dat het bestond.

Overgave

Die totale overgave aan de pijn was heel bijzonder. Het was niet het ontkennen van de pijn, maar een totale acceptatie van de situatie. Het is een herinnering die ik heb aan mijn stukje zweven tussen leven en dood. Geen gevecht tegen de pijn, maar juist het toelaten van die pijn. Ik weet wat het me toen gebracht heeft, maar het is niet zo dat ik nu een held ben geworden in het omarmen van mijn pijn. Als ik tegenwoordig pijn krijg, vecht ik eerst, onderzoek daarna de boel om uiteindelijk weer uit te komen bij die overgave. De pijn krijgt van mij dus nog steeds aandacht, omdat ik denk dat pijn negeren me niet verder helpt. Ook krijgt hij soms een pilletje toegediend als het daar om vraagt. Dus ik luister, voel en handel zoals ik denk dat het mij het beste helpt.

Dat is mijn manier om met pijn te dealen, maar misschien heb jij een heel andere manier. Ik ben benieuwd!