Ik was een prinsesje

Straks lees je een gedichtje waarin je misschien ook je eigen gevoelens van vroeger herkent. Of je snapt er niets van. Dan heb jij een ongecompliceerde jeugd gehad.

Ik ben…

Ik ben een prinsesje en mijn ouders

De koning en koningin

Zijn de liefste mensen

Van de hele wereld

Ik ben niet het verlegen meisje

Dat nog duimt op haar elfde

Omdat alleen haar eigen vinger en mond

Troost bieden aan haar verdriet

Haar eenzaamheid gezelschap houden

Nee, ik ben een prinsesje

Even uitgeleend aan gewone ouders

Mijn kroontje ligt verborgen in een laatje

Morgen stop ik echt met duimen

En zet mijn kroontje op

Want ik ben een prinsesje

Ontsnappen aan de werkelijkheid

Toen ik kind was, wilde ik vaak ontsnappen aan de werkelijkheid. Want die was niet altijd even leuk. Als ik het niet zag zitten, stelde ik me voor dat ik dat prinsesje was. Tegelijkertijd besefte ik ook wel dat het slechts een sprookje was, door mijzelf in het leven geroepen. Maar deze fantasie verzachtte de realiteit. Net als de boeken die ik las in mijn slaapkamertje. De hemel zij dank voor de buurtbibliotheek waar ik bijna dagelijks te vinden was.

Verwijten

Later, als jong volwassen vrouw, heb ik mijn moeder veel verweten (mijn vader is jong gestorven, dus heb ik hem een soort heldenstatus gegeven ter compensatie). Bijvoorbeeld dat zij ervoor zorgde dat ik op mijn vijftiende al op kamers moest gaan wonen. Ik voelde me eenzaam, in de steek gelaten en niet geliefd. Ik denk dat bijna iedereen wel in meer- of mindere mate lastige gevoelens heeft richting opvoeders. Ik had vrienden waarvan ik dacht: stond ik maar in jouw schoenen met zulke fantastische ouders. Maar ook voor hen was het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Bij een ander lijkt het gras altijd groener.

Moederschap

Als moeder wist ik in ieder geval dat ik veel beter voor mijn kinderen zou gaan zorgen dan mijn moeder voor mij. Dat lijkt best goed gelukt, maar betekent niet dat mijn kinderen een ideale jeugd hebben gehad. Net als mijn moeder moest ik mijn kinderen ook alleen opvoeden, omdat mijn man jong stierf. Dat schiep een band met mijn moeder en ze was trots op mij dat ik het zo goed redde. Ik zal absoluut ook niet de perfecte opvoeder zijn geweest, maar net als mijn moeder, ben ik ook maar een mens. Ik besefte dat iedereen wel ergens een tik van de molen heeft gehad en met deze beschadigingen toch het beste voor kan hebben met iedereen. Ook in het zorgdragen voor de eigen kinderen. Mijn moeder heeft mij opgevoed naar haar eigen inzicht en kunnen. Net zoals jouw opvoeder(s) dat waarschijnlijk ook deed/deden.

Acceptatie

Mijn verwijten veranderen in vergeving en acceptatie. Dat wil niet zeggen dat ik vind dat alles onder het kleed geschoven moet worden, maar wel dat je na verloop van tijd begrip kunt kweken voor de ander. Toen ik erachter kwam hoe de eigen opvoeding van mijn moeder was geweest, snapte ik beter hoe zij in het leven stond. Waarom zij problemen had met haar moederschap. Met die informatie werd mijn jeugd niet plotseling een sprookje, maar ik kon het grotere verband zien en dat zorgde voor meer mildheid.

Verworven inzichten

Nu ik, cadeau gekregen van de tijd, meer overzicht heb, kan ik ook de goede dingen zien die mijn opvoeding mij heeft gegeven. Mijn zelfstandigheid, mijn empathisch vermogen, mijn sociale werk… Natuurlijk heeft mijn jeugd ook zijn emotionele sporen nagelaten. Maar veel van die sporen zijn nu vervaagd of verdwenen omdat de verworven inzichten genezend hebben gewerkt. We zijn wie we zijn, met onze wonden en geluksmomenten. Je kunt jezelf legio verwijten maken. Of je verzorgers de schuld geven van je moeilijkheden. Maar je kunt jezelf ook accepteren zoals je (geworden) bent. En met een beetje geluk zullen je kinderen dat later ook doen!